Dobry solista stanowi podstawę udanego koncertu. Przedstawiając Łukasza Długosza, dajemy Państwu gwarancję doznania niezwykłych wrażeń muzycznych. To człowiek wyjątkowy, mający na swoim koncie dziesiątki nagród, jest najliczniej uhonorowanym polskim flecistą w historii. Ponadto w programie będziemy mogli usłyszeć m.in. Suitę nr 2 M. Ravela z „Dafnis i Chloe”, inspirowaną jednym z najpiękniejszych antycznych romansów.

Gra z historia -  Koncert symfoniczny

wystąpią:

George Tchitchinadze – dyrygent
Łukasz Długosz – flet
Orkiestra Symfoniczna PFB

Program:

O. Nikolai - Uwertura do opery Wesołe kumoszki z Windsoru
C. Reinecke - Koncert na flet i orkiestrę D-dur op. 283
W. A. Mozart - XXV Symfonia g-moll KV 183
M. Ravel - Suita nr 2 z "Dafnis i Chloe"

Otto Nicolai był kompozytorem znanym głównie z oper, które w swoim czasie były niemal równie popularne jak opery Verdiego. Nicolai żył krótko, jego daty życia pokrywają się dokładnie z latami życia Chopina. Dziś utrzymuje się w repertuarze jego ostatnia opera – Wesołe kumoszki z Windsoru, będąca jednocześnie jedyną operą napisaną przez Nicolaia do tekstu niemieckiego (pozostałe jego opery mają libretta w języku włoskim). Nikolai był także dyrygentem i znany jest również jako założyciel Wiedeńskich Filharmoników , jednej z najsłynniejszych światowych orkiestr. Świetną znajomość orkiestry możemy podziwiać w efektownie napisanej uwerturze do opery Wesołe Kumoszki z Windsoru pełnej pogodnego wigoru.
W odróżnieniu od Nicolaia, Carl Reinecke żył długo (86 lat) i był niezwykle płodnym kompozytorem. Koncert fletowy D-dur op. 283 jest jednym z ostatnich dzieł kompozytora i numer opusu – 283 wskazuje na obfitość dorobku tego dziś praktycznie zapomnianego kompozytora. Obok kompozycji Reinecke był, podobnie jak Nicolai dyrygentem, przez 35 lat stał na czele słynnej orkiestry lipskiego Gewandhausu, był wreszcie wybitnym pedagogiem. Wsród jego uczniów znajduje się wielu wybitnych kompozytorów XIX wieku.
Koncert fletowy, skomponowany w klasycznej trzyczęściowej formie, jest sprawnie napisanym dziełem, efektownym, dobrze brzmiącym, pełnym melodyjnych tematów ale z pewnością nie jest dziełem wybitnie oryginalnym. Choć dzieło powstało już na początku XX wieku widzimy tu wyraźne wpływy Mendelssohna. Partia fletu jest napisana wirtuozowsko - utwór został zadedykowany pierwszemu fleciście Gewandhausu, Maximilianowi Schwedlerowi, który wykonał po raz pierwszy koncert Reineckego 15 marca 1909 w Lipsku, w rok po jego skomponowaniu.
Symfonia g-moll KV 281 jest jedną z dwóch symfonii Mozarta skomponowaną w tonacji mollowej (co ciekawe w obu przypadkach kompozytor wybrał tę samą tonację - g-moll, drugą jest słynna Symfonia KV 550). Symfonia KV 281 jest bardzo dramatyczna, a jej początkowy, charakterystycznie synkopowany temat posłużył jako muzyka otwierająca słynny film Formana Amadeusz. Jest ona jedną z 6 symfonii powstałych w 1773 roku, ale wyróżnia się nie tylko 4 częściową budową (w tym czasie większość symfonii Mozart jest 3-częściowa) ale wyjątkowym ładunkiem dramatyzmu, który utrzymuje się aż do końca IV części (jedynie druga część, utrzymana w spokojnym tempie, wnosi pewne odprężenie). Różni komentatorzy szukali przyczyn tego nagłego wybuchu emocji u Mozarta. Może jednak zamiast szukania biograficznych uzasadnień należy uznać ciemne barwy Symfonii g-moll za signum temporis. Trzy lata wcześniej również Joseph Haydn pisze Symonię g-moll (nr 39), a w roku 1772 nawet dwie symfonie w tonacji mollowej (nr 44 – e-moll i nr 45 fis-moll). Symfonia Mozarta wyróżnia się też instrumentacją: obok smyczków i tradycyjnych instrumentów dętych drewnianych mamy tu aż 4 waltornie.
Jeżeli jakieś dzieło Ravela egzemplifikuje doskonale klimat impresjonizmu to właśnie muzyka do baletu Dafnis i Chloe. Powstały w 1912 roku balet jest znany głównie z orkiestrowych suit, ułożonych przez kompozytora rok po wystawieniu baletu. Szczególnie popularna jest druga suita, na którą składają się ostatnie trzy numery baletu Ravela. Utwór ten cechuje tak częsty u francuskiego kompozytora model ciągłego narastania dynamiki, znany z Bolera ale także z poematu La Valse. W II Suicie z baletu Dafnis i Chloe na początku mamy delikatny obraz wschodu słońca, niezwykle subtelnie zinstrumentowany; potem w krótkiej Pantonimie, opowiadającej historię Pana i nimfy Syrinks piękne fletowe trio; a wreszcie ostatnia część jest niezwykle efektownym finałem, pełnym oszałamiających barw i rytmów.

Tekst: Lech Dzierżanowski

www.filharmonia.gda.pl